Το πολιτικό ζώο παρακολουθεί με αγωνία τα πάντα, μα έχει σταματήσει να πολυ κουβεντιάζει γιά την τρέχουσα πολιτική...
Και τι να πεις ;...
Και τι να πεις, όταν λείπει πιά από τη ζωή μας η αληθινή γνώση, η φιλοπατρία, το Ελληνικό φιλότιμο, η ντροπή,  η ΥΠΕΡΒΑΣΗ, μα κυρίως η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ;

Και πώς να μιλήσεις σήμερα, γιά πολιτικούς ;
Πώς να μιλήσεις εν Ελλάδι, σήμερα, γιά βλαχούδια άσχετα, ανήμπορα, ανόητα, ανίδεα, φασαριόζικα, αναιδή, ιδιοτελή, φανφαρόνικα, ή άλλοτε στρεβλά κι αρρωστημένα...   
- Εξαιρούνται φυσικά από αυτούς τους χαρακτηρισμούς, όλοι οι σπουδαίοι μας, οι ευπατρίδες πολιτικοί μας, όλοι οι ευγενείς και λογικοί, όλοι όσοι δεν βρίζουν και δεν βρίζονται στα τηλεοπτικά παραθύρια, όλοι αυτοί που δεν λένε διαρκώς ανοησίες, μα που βάζουνε το μυαλό και τον κώλο τους κάτω και δουλεύουνε σα ζώα, μήπως και βγάλουνε αυτόν τον υπέροχο τόπο, από το βρωμερό τέλμα όπου μέσα βρίσκεται...(να τους δούμε, παρακαλώ, αυτούς τους "υπεράνω", τους λογικούς, τους σοφούς, τους εργατικούς, τίμιους, ανιδιοτελείς, ευπατρίδες πολιτικούς...) -

Και τι να πεις πιά ;
Και σε ποιόν να τα πεις ;
Αναρωτιόμαστε αν για τον τόπο μας υπάρχει ακόμα ελπίδα , ή άραγε, μετά από πόσες γενεές θα υπάρξει ελπίδα...
Μετά από πόσες γενεές "απόντων και εκπατρισθέντων" Ελληνοπαίδων δηλαδή...




Κι επειδή, και αυτή η στενοχώρια δεν κάνει καλό, ας κουβεντιάζουμε καλύτερα γιά τίποτε άλλο...
"περί άλλα τυρβάζει..."


Δεύτερη φορά, που δοκίμασα να διαβάσω το "κοιμητήριο της Πράγας".
Δεύτερη φορά, που γύρω στη σελ.60 το ξανακλείνω, μάλλον οριστικά.

Καλά το αρχίζει, με αρκετές αναφορές στο Παρίσι του 19ου αιώνα.

Μετά ο αφηγητής,
μας εξηγεί γιατί μισεί τους Εβραίους - ο Εβραίος , πέρα από ματαιόδοξος σαν Ισπανός, αδαής σαν Κροάτης, ερωτύλος σαν Λεβαντίνος, αχάριστος σαν Μαλτέζος, θρασύς σαν τσιγγάνος, βρώμικος σαν Άγγλος, λιγδιάρης σαν Καλμούχος, αυταρχικός σαν Πρώσος, και συκοφάντης σαν αυτούς που είναι από το Άστυ, είναι και μοιχός, εξαιτίας του ασυγκράτητου πόθου του - ο οποίος οφείλεται στην περιτομή, που τους κάνει να έχουν πιό εύκολα στύσεις...  


Κατόπιν ο αφηγητής,
μας εξηγεί γιατί μισεί τους Γερμανούς : το κατώτερο είδος ανθρώπων, που μπορεί να διανοηθεί κανείς. Ο Γερμανός παράγει κατά μέσον όρο τον διπλάσιο όγκο περιττωμάτων από έναν Γάλλο. 
.......................... Ο Γερμανός ζει σε μιά κατάσταση διαρκούς εντερικής αμηχανίας , που οφείλεται στην υπερβολική μπύρα και στα χοιρινά λουκάνικα, που καταβροχθίζει.
.......................... Γεμίζουν το στόμα με το Geist τους, που πάει να πει πνεύμα, αλλά είναι το πνεύμα του ζύθου τους, που τους αποβλακώνει...
.......................... Η κατάχρηση της μπύρας , τους κάνει ανίκανους να σχηματίσουν την παραμικρή ιδέα γιά τη χυδαιότητά τους, αλλά ο υπερθετικός βαθμός της χυδαιότητας αυτής είναι ότι δεν ντρέπονται, που είναι Γερμανοί. Πήραν στα σοβαρά έναν λαίμαργο και λάγνο μοναχό, όπως τον Λούθηρο, μόνο και μόνο επειδή κατέστρεψε την Βίβλο, μεταφράζοντάς την στη γλώσσα τους...
.......................... Με τους Γερμανούς είναι όπως με τις γυναίκες, δεν φτάνεις ποτέ στο βάθος.


Μετά από αυτά,
ο αφηγητής κακολογεί τους Γάλλους : οι συμπατριώτες μου είναι τεμπέληδες, απατεώνες, οξύθυμοι, ζηλιάρηδες, φαντασμένοι, σε σημείο να πιστεύουν ότι όποιος δεν είναι Γάλλος, είναι άγριος...
.......................... Είναι κακοί. Σκοτώνουν από πλήξη. Είναι ο μόνος λαός, που κράτησε επί πολλά χρόνια τους πολίτες του απασχολημένους με το να κόβουν ο ένας το κεφάλι του άλλου...
.......................... Είναι περήφανοι, που έχουν ένα κράτος το οποίο ονομάζουν ισχυρό, αλλά περνούν το χρόνο τους προσπαθώντας να το ρίξουν : κανείς άλλος σαν τους Γάλλους δεν στήνει οδοφράγματα γιά το παραμικρό και, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος...
.......................... Ο Γάλλος δεν ξέρει τι θέλει, απλώς ξέρει πολύ καλά ότι δεν θέλει αυτό που έχει. Και γιά να το πει, δεν κάνει άλλο από το να λέει τραγούδια.
Πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος μιλάει γαλλικά.
......................... Οι Γάλλοι λόγιοι δεν έχουν ιδέα ότι οι άλλοι λαοί μιλούν άλλη γλώσσα , πλην της Γαλλικής.
......................... Η φιλαργυρία τους φαίνεται και στα σκονισμένα διαμερίσματά τους, με τις ταπετσαρίες που ποτέ δεν αλλάζονται, τις μπανιέρες που ανήκαν στους προπάππους τους, τις κυκλικές σκάλες με τα ξεχαρβαλωμένα ξύλα...



Κατόπιν ο αφηγητής
παραλαμβάνει τους Ιταλούς : το ότι έγινα Γάλλος οφείλεται στο ότι μου ήταν ανυπόφορο να είμαι Ιταλός. 
............................... Ναπολιτάνοι και Σικελοί, μιγάδες κι αυτοί, μέσα από διασταυρώσεις αναξιόπιστων Λεβαντίνων, ιδρωμένων Αράβων κι έκφυλων Οστρογότθων, κι έτσι έχουν πάρει το χειρότερο από τους προγόνους τους, από τους Σαρακηνούς την τεμπελιά, από τους Σουήβους τη θηριωδία, από τους Έλληνες την έλλειψη αποφασιστικότητας και τη χαρά να χάνονται σε άσκοπες κουβέντες, μέχρι να τριχοτομήσουν την τρίχα.
............................... Ο Ιταλός είναι αναξιόπιστος, ψεύτης, δειλός, προδότης...
............................... Φταίει που οι Ιταλοί είναι πλασμένοι με πρότυπο τους παπάδες...



Μετά, παραλαμβάνει τους παπάδες : Αυτός που γίνεται ιερέας ή μοναχός, το κάνει γιά να ζήσει τεμπέλικα...
............................... Και μεταξύ των πιό ανάξιων ιερέων , η κυβέρνηση διαλέγει τους πιό βλάκες, και τους χρίζει επισκόπους.
............................... Λένε και ξαναλένε ότι η βασιλεία τους δεν είναι του κόσμου τούτου και βάζουν χέρι σε οτιδήποτε μπορούν να αρπάξουν...



Μετά, παραλαμβάνει τους Ιησουίτες και τους Μασόνους : Χειρότεροι απ' όλους είναι βέβαια οι Ιησουίτες. Έχω την εντύπωση ότι τους έριξα μερικές κλωτσιές ... δεν καλοθυμάμαι. Ή, μπορεί να ήταν οι ομοαίματοι αδελφοί τους, οι Μασόνοι, ίδιοι με τους Ιησουίτες, μόνο λίγο πιό μπερδεμένοι...


Μετά, ο αφηγητής παραλαμβάνει τις γυναίκες : Μισώ τις γυναίκες, από τα λίγα που ξέρω γι αυτές κ.τ.λ., κ.τ.λ...


 Καλά τα πήγε ως εδώ...
Διασκέδασα πραγματικά με όλ' αυτά, περίπου ως τη σελίδα 40 του βιβλίου.
Στις 20 επόμενες σελίδες διάβαζα κάνοντας απλά υπομονή.
Γύρω στη σελ. 60 το βιβλίο μου φάνηκε ότι έγινε κουραστικό και αδιάφορο. Εσφραγίσθη. Οριστικώς.

Στην καλύβα ψηλά στο βουνό

Ήρθα να μείνω δυό - τρεις μέρες. Δεν μ' άφισαν να φύγω, δεν χρειάστηκα παρακάλια γιά να παρατείνω...
Η ζωή εδώ είναι ήσυχη, ο καθένας είναι ήσυχος στη δροσιά με το βιβλίο του, δίχως ο ένας να ενοχλεί τον άλλο, καμιά φορά μες στην μέρα έρχονται χωρικοί, κάθονται και κουβεντιάζουμε .

Ο Στέλιος με αφίνει που και που να μαγειρεύω, χτες έφτιαξα πατάτες με ομελέτα, κόβουμε σύκα από συκιές ξέμπαρκες, έφτιαξα μαρμελάδα σταφύλι από σταφίδα ντόπια φρεσκοκομμένη,

photos foteini

η Κ. (το ταχυδρομικό περιστέρι μου) έφτιαξε μιάν ωραία Φανουρόπιτα και την τσακίσαμε, τα παιδιά ήρθαν και ξαναέφυγαν φασαριόζικα,
κατεβαίνουμε στη θάλασσα,

οι γείτονες, μου είπαν πως όσες ώρες λείπω στη θάλασσα ο Φελούπε ουρλιάζει και σκάει στο κλάμα,

μερικά βράδια, πολύ αργά είδαμε ταινίες, Still Alice, The Butler , 12 χρόνια σκλάβος , Οι υπηρέτριες,

  

κάθε νύχτα κοιμάμαι κουκουλωμένη με ελαφρύ πάπλωμα, 

προχτές είδαμε έναν γκρί λαγό τσουπωτό με δυό όρθιες αυτάρες.

Αύριο πιά, Κυριακή, πρέπει να επιστρέψω...

Στην καλύβα ψηλά στο βουνό

λιγοστά κοιμάμαι, να μη χάνω χρόνο από την ομορφιά, που έχει σκορπίσει ο Θεός στον κόσμο...

Κάθε πρωινό ο άρχοντας ήλιος ξαπλώνει πάνω στα νερά του κόλπου, χιμάει μέσα τους και τα ζεσταίνει. Ο επί γης παντοκράτωρ ήλιος !
Τα βράδια, όλοι του σύμπαντος οι αστερισμοί αστράφτουν στο στερέωμα.
Ερωτοτροπώ. Το πρωί με τον ήλιο, με τους αστερισμούς τη νύχτα.
Έχω ήδη, εδώ και χρόνια ξεκινήσει το μέτρημά τους. Τρείς χιλιάδες τετρακόσια είκοσι δύο λαμπερά αστέρια, τρείς χιλιάδες τετρακόσια είκοσι τρία αστέρια, τρείς χιλιάδες τετρακόσια είκοσι τέσσερα αστέρια πάμφωτα, άστρα του Κάντ , φέγγουνε μέσα στον Γαλαξία, εντός μου.

Στα βουνά , η πέτρα ακουμπά πάνω στην πέτρα.
Τα βράδια οι σκιές γίνονται μολυβιές, ανατριχιάζεις όταν φυσάει ο άνεμος μέσα στις καρυδιές, σε ξελογιάζει η σγουρή ευωδιά του βασιλικού, η μωβ ευωδιά της λεβάντας.
Σε ξελογιάζουν στη σέρα οι αγάπανθοι.

Όμως, η θάλασσα πέρα, φέρει της ήττας την αλμυρή γεύση.

Ο. Ελύτη 

Από τους

Προσανατολισμούς

III

Απόγευμα

Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση

Κι η στοργή των ανέμων του

Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του

Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε

Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά

Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

Από τα

Παράθυρα προς την Πέμπτη Εποχή

I.

……………………………………..

Αλλά εσύ είσαι μιά  νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις. Που αρέσκεται στο τριίστιο ξάνοιγμα του πόντου. Είσαι μια περίπτωση ακατόρθωτη που όταν ναυαγήσει βασιλεύει. Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι…

VII.

…………………………………….

Έλα λοιπόν αλαργινή εξαφάνιση ! τίποτε άλλο δεν ποθούν περισσότερο οι αγκαλιές των κήπων. Στην αφή της παλάμης σου θ’ αναγαλλιάσουν οι καρποί που τώρα μετεωρίζονται άσκοποι. Στο διάφανο στήριγμα της κορμοστασιάς σου τα δέντρα θα βρουν τη μακροχρόνια εκπλήρωση των ψιθυρισμένων τους απομονώσεων. Στην πρώτη σου ξεγνοιασιά θ’ αυξήσουν τα χορτάρια σαν ελπίδες . Η παρουσία σου θα δροσίσει τη δροσιά.

Τότε θ’ ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων. Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες. Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ’ τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας , ενώ οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας, θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές.

Τότε θα δώσουμε

Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση !

στην καλύβα ψηλά στο βουνό

την επόμενη ημέρα της φωτιάς ...


κακή ήταν η χτεσινή μέρα.
η φωτιά ξεκίνησε στις δυό το μεσημέρι.
κατά τις 6 το απόγευμα, δεν έβλεπες γύρω τίποτα.
τα βουνά φαίνονταν θολά κι ώρες ώρες δεν φαίνονταν καθόλου. κι η θάλασσα κάτω.
όλα μες σε πυκνό καπνό.

photos foteini

δεν μπορούσες ν' ανασάνεις, κι όλοι ήσαν έτοιμοι γιά τα χειρότερα...
ευτυχώς δεν φύσηξε, έτσι, από γη και από αέρα, αργά έλεγξαν τη φωτιά.



σήμερα απ' το πρωί με το λάστιχο πλυσίματα απ' τις στάχτες.
το... εξωτερικό τουλάχιστον περιβάλλον βρίσκεται σε ολική επαναφορά.

στην καλύβα ψηλά στο βουνό

νύχτα αργά, στην ησυχία εδώ πάνω.
ακούω πέρα τα τσακάλια να σκούζουν.


ρεμβάζω γιατί χάνομαι...

στο κελί


Παραλία ΘΥΜΑΡΙ τέλος.
Κάποτε θα γινόταν κι αυτό ... Χτύπησε κι από δω ο δαίμων της απληστίας.
Στον μικρόν όρμο με τις λίγες ομπρέλες, όπου λούζονταν ίσαμε τώρα οι κάτοικοι της περιοχής, προφανώς αποφάσισε κάποιος να βάλει χέρι...
Οι είκοσι ομπρέλες έγιναν πολυπληθείς , πολυπληθείς και επί πληρωμή πάμπολλες οι ξαπλώστρες, οι εκατό λουόμενοι που κάθονταν στα χαλίκια, συζητούσαν μεταξύ τους και καλημερίζονταν πάνω στις πετσετούλες τους, έγιναν αίφνης χίλιοι άγνωστοι και άσχετοι μεταξύ τους, καθήμενοι στις μοντέρνες ξαπλώστρες, με το σχετικό φραπέ στο χέρι.
Η παιδική χαρά μετεσχηματίσθη σε γήπεδο beach volley (φυσικά) , η διακριτική και χαρούμενη, καλοκαιρινή μουσική έγινε νταούλια στη διαπασών,  προς τέρψιν εισαγομένων λουόμενων.
ο.κ., ίσως αυτή πρέπει να είναι η "πρόοδος", κι εγώ που φρικάρω, ίσως είμαι μιά στριμμένη, μονόχνωτη...

Κοίταξα πέρα, απέναντι...
Έβλεπα την Γεθσημανή
και το Όρος των Ελαιών.

"Εάν επιλάθωμαι σου, Ιερουσαλήμ..."

Της ύπαρξής μου τα κύρια, οργανικά συστατικά, ειναι, θαρρώ, τέσσερα.
Αναμεταξύ τους, πολύ σφιχτά δεμένα.
Δεν γνωρίζω ασφαλώς, πόσο ακριβώς αναπόσπαστα δεμένο είναι το ένα με το άλλο...

Το μυαλό. Ίσως είναι αυτή η πρώτη δύναμη, που ρυθμίζει τα υπόλοιπα... ίσως...
Το σώμα. Ίσως η δεύτερη δύναμη να είναι αυτή... πάλι ίσως...
Η ψυχή.
Η καρδιά.

Μήπως, η σειρά είναι ακριβώς η αντίστροφη ;
Πάμε πάλι απ' την αρχή !
Η ψυχή
Η καρδιά
Το μυαλό
Το σώμα
Φυσικά, η σειρά μπορεί να είναι και :
το σώμα,
το μυαλό,
η ψυχή,
η καρδιά
ή ακόμα, να προκύπτουν και συνδυασμοί άλλοι, διάφοροι, εις την νιοστήν προβαλλόμενοι...


μιά πασχαλίτσα κόκκινη φτερουγίζει ώρα τώρα, κοντά μου

Ήτ(τ)α

Ηγερία

Ηγουμένη

Ηδονή
καθώς Ήττα

Ηδονικός

Ηθική

Ηθοποιία

Ήθος

Ηλίανθος

Ηλιαχτίδα

Ηλιοβασίλεμα 
καθώς Ήττα

Ήλιος

Ηλιοστάσιο

Ηλιοτρόπιο

Ηλιοφώτιστος

Ηλιόχαρος

Ήλος
καθώς Ήττα

Ημερεύω

Ημιπολύτιμος

Ημισέληνος

Ηνίοχος

Ηρωισμός 
καθώς Ήττα

να πας σε τόπο χλοερό, προσευχήθηκε το πρωί ο παπάς,
κι εγώ οληώρα μες στην εκκλησιά είχα μπροστά στα μάτια μου, Δάφνη, τα λευκά παγκάκια, τους θαλάμους, τις νοσοκόμες, τους γιατρούς, τα εργαστήρια, τις εξετάσεις,
οληώρα μες στην εκκλησιά συλλογιζόμουν το κουράγιο, τον φόβο, την ελπίδα, τον πόνο, ξανά την ελπίδα, ξανά τον φόβο, ξανά τον πόνο, το κουράγιο ξανά
κι ύστερα, με συντριβή συλλογιζόμουν μες στην εκκλησιά, Δάφνη, πόση πουτανιά κρύβει αυτή η ζωή μες στην ψυχή της, όχι, όχι το ευλογημένο σώμα της ζωής, μα η πρόστυχη, η ξεκατινιασμένη ψυχή αυτής της ζωής, της πουτάνας.

Παρηγόρια καμμιά.
Ήττα.
Μόνον αυτή.

στην πεζούλα...

κολύμπησα απόψε μές στην αβάσταχτη μυρουδιά του πεύκου και του κυπαρισσιού.
αργά το απόγευμα μετά την βροχή, στα πόδια του mon repos, με δεκάδες ερωδιούς να φτερουγίζουν ένα γύρο.
ψιλόλιγνοι, με τα μακριά πόδια τους και τα γερά τους φτερά, πετάγονται στην απέναντι όχθη, μέχρι τον Καλαμά, ίσα να τσιμπολογήσουν βατράχια και νεροσκούληκα, έπειτα επιστρέφουν στους παλατιανούς κήπους, όπου  εφέτος έχουν πληθύνει οι φωλιές τους.

πέντε μέρες είμαι εδώ, είναι αυτό το πρώτο μου μπάνιο, εσπερινό, ένατο στη σειρά του καλοκαιριού...
δεν μ' άφισαν οι δουλειές και τα μαστορικά να χαρώ τη θάλασσα.
αυτό ήταν όμως, δεν παραπονιέμαι, επιστροφή αύριο.

στην πεζούλα...


το φεγγάρι στη θάλασσα...

photo foteini

"ένας κοιτώνας 
με την μυστική συνεννόηση των σωμάτων 
μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα" 

στην καλύβα ψηλά στο βουνό...

Αμπέλια παντού ντυμένες οι πλαγιές.
Σε καμπόσες μέρες θα φουσκώσει εδωδά η σταφίδα, ψιλή ψιλή, μαύρη και ζουμερή, έτοιμη γιά του ήλιου τ' αλώνι .
Βλέπω εμπρός μου ένα από τα αποτελέσματα της "κρίσης"... Νιούτσικα κλήματα φρεσκοφυτεμένα ολούθε ! Η επιστροφή τ' ανθρώπου πίσω στη γη του !
"Τ' Αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε"...
Βρυσούλες, Ξανθοχώρι, Ρέθι, Τρίκαλα Κορινθίας, περίπατος στη Ζήρεια.
Το καταφύγιο είναι στο βουνό πιό πάνω. Το καταφύγιο . Η κατα φυγή.
Έλατα, καστανιές, καρυδιές, χαράδρες, ελατοκυπάρισσα.
"...και τα αισθήματά μου επιστρέφονται..."
Ένας λαγουδάκος πετάχτηκε μες στα σκοτάδια. Ύστερα η σελήνη έπεσε στη θάλασσα.

 signature

foteini

Μονάδικά μου
τα δυό κόκκινα φεγγάρια τον Αύγουστο
Μονάδικά μου τώρα
τα άγρια ζώα ένα γύρο,
το κουνάβι, ο ασβός, ο αγριόχοιρος,
η αλεπού, το τσακάλι
Μονάδικές μου οι ανάσες του αέρα, στους δυόσμους και στις λεβάντες ανάμεσα
Οι "πάντα ζεις", οι σγουροί βασιλικοί, τα άγουρα σύκα,
η μαύρη σταφίδα και η ξανθή,
μονάδικά μου τώρα
Δεν θα μοιράσω ξανά τους καμαρωτούς σάλτους του δέλφινα
Δεν θα μοιράσω ξανά τα μικρά, γραμμωτά μου βότσαλα,
τα "μάτια της θάλασσας", τα σπασμένα κουπιά, τα γλυμμένα νεροκαλάμια
Δεν θα μοιράσω πιά
Τα σπατάλησες
Σπατάλη σημαίνει
ο Γραίγος, σου είναι ασήμαντος,
το πέταγμα του γερακιού ασήμαντο,
του τζιτζικιού το τετέρισμα,
οι αγάπανθοι.