κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια…

signature

foteini

από το
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΒΙΟΥ

στη θάλασσα

Το βλέπω,"οι δικοί μου" αναρωτιούνται. Απορούν, πώς γίνεται και δεν με έχουν κουράσει ακόμα τα μπάρκα.
Καμιά φορά, "οι δικοί μου" παίρνουν το θάρρος και με ρωτάν πώς μπορώ, πώς το αντέχω... Πώς γίνεται και δεν με κούρασε τόσα χρόνια αυτή η μοναξιά μες τις θάλασσες... Πώς γίνεται και ο χρόνος δεν με κατέβαλλε... Πώς δεν με τσάκισε τους χειμώνες η υγρασία, πώς δεν με τρόμαξαν τις νύχτες οι ανέμοι όταν ξεσπάν λυσσασμένοι απάνω στο σώμα του καραβιού, η τραμουντάνα, ο γραίγος, ο μαϊστρος, ο πουνέντες...
Κάποιοι πιό κοντινοί, που έχουν περισσότερο θάρρος μαζί μου, που και που με ρωτάν κι άλλα πράματα : αν αίφνης μου λείπει το χώμα στον κήπο μου, αν μου λείπουν οι πέτρες, το γλυκό νερό της βρύσης, ο ίσκιος των πεύκων τα καλοκαίρια, τα λούνα παρκ με τα παιδιά στις πλατείες, αν μου λείπουν οι γιορτές στα σπίτια, τα γέλια, τα λουλούδια, οι ζεστές αγκαλιές των ανθρώπων...
Σε όλ' αυτά, απαντάω ολοένα και λιγότερο. Ολοένα και λιγότερο μιλάω. Καμμιά φορά, περνάν μέρες, βδομάδες ή μήνες ως να τους αποκριθώ. Καμμιά φορά δεν αποκρίνομαι διόλου.
Τι να τους πεις ;  Ελάχιστοι θα το καταλάβουν. Το ταξίδι μπορεί να γίνει τέτοια αγάπη και τέτοιος πόθος, που όλα τ' άλλα στην ουσία να σου είναι δευτερεύοντα.
Έπειτα, τι να πεις ; Πως ναι, τόσα χρόνια η μοναξιά μες τις θάλασσες σε τσάκισε ; Πως τους χειμώνες η υγρασία ολημερίς κι ολονυχτίς σε λιάνισε ; Πως τις νύχτες που φυσάει βοριάς στρέφεις στην ανατολή και προσεύχεσαι στον γραίγο και στην τραμουντάνα κι όταν φυσάει δυτικά σταυροκοπιέσαι στον γαρμπή, στον μαϊστρο και στον πουνέντε ;
Να τους πεις ότι τρέμεις κουκουλωμένος πα στην κουκέτα κι ότι τα μάτια σου πιά βαραίνουν το πρωί ; Να τους πεις οτι έχεις στερηθεί τις ζεστές αγκαλιές των ανθρώπων ; Οτι ξέχασες τη ζέστη που βγάνει το χώμα μετά απ' τη βροχή ; Ότι  σου λείπουν τα γέλια των συντρόφων, η θαλπωρή των σπιτιών και τα μαλακά στρώματα ;
Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα... Τα πράγματα που άλλοτε μ' αυτά ζύγιαζες τη ζωή σου, μπρος στην αγάπη της θάλασσας έγιναν τώρα όλα δευτερεύοντα. Και γιά τίποτα δεν παραπονιέσαι. Μόνο σε τραβάει το μπάρκο κοντά του, σε παίρνει η αποθυμιά του ανοιχτού ορίζοντα, σε τυλίγει η λαχτάρα γιά νέα λιμάνια και πας. Πας, ταξιδεύεις, πάλι ταξιδεύεις, ολοένα, έγινε ένα το σκαρί με το σώμα σου, έγιναν φύκια τα μακριά μαλλιά σου, τα μπράτσα σου αντρείεψαν, το αλάτι έψησε την όψη και την καρδιά σου.
Και δεν κουράστηκες να πεις μιά στιγμή "εγώ θα βγω στη στεριά ! θα φύγω !".
Και σα να ήταν ένας χρόνος, πέρασαν έτσι χρόνοι έντεκα.        

Bergère,
τον γλυτώσαμε, φαίνεται, χτές τον κήπο (των ελαιών), με τις αμπέλους και τις ποικιλίες οίνου...  
Έλα τώρα Bergère, παραλογίζεσαι !

κυκλοφορώ 

κι οπλοφορώ 

Bergère,
Il pleut...



 

Οι κριτικές του κοινού ήσαν καλές, μα εγώ δεν τα αντέχω πιά τα σαδομαζό.
Έτσι μετάνοιωσα που με τράβηξαν να δούμε το Αργεντίνικο έργο.
Αρκετή βία και τρέλα υπάρχει γύρω μας... πρέπει να πληρώσουμε να την δούμε και στο σινεμά ; ε, όχι ! basta...

Αντίθετα, συμπαθές ήταν το ...πολυπολιτισμικό "Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά"
Συμπαθής και η "Μαγεία στο Σεληνόφως" του Woody Allen.

Με σινεμά μπήκε το φθινόπωρο και
Με τα κλασικά μαθήματα Ιστορίας
Με το ωραίο Εργαστήρι Παραμυθιού
και... με μιά ξένη γλώσα.

Ένας άνθρωπος "της ψυχής", που εκτιμώ κι αγαπώ, μου έστειλε απόψε μιά τεράστια φθινοπωρινή γλάστρα, με χρυσάνθεμα που μ' αρέσουν !
Γύρισα απ' το Αργεντίνικο έργο ψιλοχαλασμένη και βρήκα τη γλάστρα να με περιμένει πάνω στο τραπέζι μου ! Μου άλλαξε τη διάθεση ! Χρυσάνθεμα είχαμε πάντα πολλά στο χτήμα. Τέτοια εποχή, κοντά στον Άη Δημήτρη σούρνονταν κατάχαμα, βαρειά πάνω στα κοτσάνια τους. Κίτρινα και μυρωδάτα... Α ναι, τα αληθινά χρυσάνθεμα έχουν μιά χαρακτηριστικά λεπτή, διακριτική ευωδιά. Τα χρυσάνθεμα έχουν την ευωδιά του φθινόπωρου. Και οι ντάλιες είναι ωραίες !

Στον τόπο που μοσχομυρίζει φρέσκια μέντα απάντησα κάποιους ανθρώπους αγαπημένους μου απ' τα παλιά. Κι αληθινά ευχαριστήθηκα ! Σα να ησύχασα λίγο... Λίγο...

Όλα είναι δρόμος...

"Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν. Ἔτυχε

νά᾿ ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ
κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ
κάποτε δὲν τὰ βρίσκει- τὸ κυνήγι
ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια-
οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.
Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τ᾿ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ
μήτε γιὰ τὴ μικρούλα σουσουράδα
ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της-
δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια
ξέρω πὼς ἔχουν τὴ φυλή τους, τίποτε ἄλλο.
Καινούργια στὴν ἀρχή, σὰν τὰ μωρὰ
ποὺ παίζουν στὰ περβόλια μὲ τὰ κρόσσια τοῦ ἥλιου,
κεντοῦν παράθροφυλλα χρωματιστὰ καὶ πόρτες
γυαλιστερὲς πάνω στὴ μέρα-
ὅταν τελειώσει ὁ ἀρχιτέκτονας ἀλλάζουν,
ζαρώνουν ἢ χαμογελοῦν ἢ ἀκόμη πεισματώνουν
μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν
μ᾿ ἄλλους ποὺ θὰ γυρίζανε ἂν μποροῦσαν
ἢ ποὺ χάθηκαν, τώρα ποὺ ἔγινε
ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο.
Δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια,
θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους
καμιὰ φορά, σὰ σταματήσω-
ἀκόμη
καμιὰ φορά, κοντὰ στὴ θάλασσα, σὲ κάμαρες γυμνὲς
μ᾿ ἕνα κρεβάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τὴ βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι
πὼς κάποιος ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ, πὼς τὸν στολίζουν
μ᾿ ἄσπρα καὶ μαῦρα ροῦχα μὲ πολύχρωμα κοσμήματα
καὶ γύρω του μιλοῦν σιγὰ σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιὰ καὶ σκοτεινὲς δαντέλες,
πὼς ἑτοιμάζεται νὰ ᾿ ρθει νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσει-
ἤ, μιὰ γυναίκα ἐλικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας ἀπὸ λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακοῦσες Ἀλεξάντρεια,
ἀπὸ κλειστὲς πολιτεῖες σὰν τὰ ζεστὰ παράθυροφυλλα,
μὲ ἀρώματα χρυσῶν καρπῶν καὶ βότανα,
πὼς ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ χωρὶς νὰ βλέπει
ἐκείνους ποὺ κοιμήθηκαν κάτω ἀπ᾿ τὴ σκάλα.
Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις"

.

Γιώργος Σεφέρης

Καθόλου δεν θα με ένοιαζε αν κατοικούσα σε ένα ξύλινο δωμάτιο ή και σε ένα τροχόσπιτο, αρκεί να ήμουνα κοντά στη γη. Στο χώμα, στην ύπαιθρο.
Δεν ξέρω γιατί με επηρεάζουν τόσο τα δέντρα, τα χώματα, τα φυτά, τα νερά...
Κάθισα στη σκιά κάτω απ' τις ελιές, κοίταζα τα καλάμια απέναντι, γλυκομιλούσα στη χελώνα μου, με την ακολουθία Φιμπονάτσι στη ράχη...

Φυσικά, μόλις πλησίασα τη χελώνα ζήλεψε το σκυλί !
Απαιτεί κι αυτός την αγάπη, την αποκλειστικότητα και την αφοσίωση που προσφέρει ...

Άσε που βλέπει τη χελώνα και κόβει δρόμο να φύγει όσο πιό γρήγορα γίνεται...
"τι παράξενο θηρίο είν' ετούτο δω !;" θα σκέφτεται μέσα του... "και τι φοβερή πανοπλία Φιμπονάτσι φοράει !"
Στο μεταξύ η κυρά χελώνα, ούτε που του δίνει καμμιά σημασία. Πάει κι έρχεται στο χωράφι και κάνει ακροβατικά στα πεζούλια γιά να τσιμπολογάει χόρτα !

Τόσο ανεξάρτητο και δυνατό ζώο μοιάζει, που σκέφτομαι να την βγάλω principessa.


Συνεχίζουν οι ζαλάδες κι οι ταχυπαλμίες. 

Τις Δευτέρες πηγαίνω απ' την αρχή κανονικά στα μαθήματα Ιστορίας. Είναι απίστευτα γοητευτικό, να ακούς την ιστορία κάθε γωνιάς της γης, από καταβολής... Όχι δηλαδή πως τα θυμάμαι... Και κρατάω  πιά ελάχιστες σημειώσεις, σχεδόν καθόλου.
Μήπως και θυμάμαι την ιστορία, που δίδαξα τόσα χρόνια ; ! Γενικά πράγματα, κι όσα μου έκαναν πιό πολλή εντύπωση.
Δεν πέφτει φυσικά καρφίτσα στο αμφιθέατρο, πρέπει να πηγαίνεις μιά ώρα νωρίτερα γιά να μην μείνεις όρθιος, και είναι εξαντλητικό. Εξαντλητικό μα θαυμάσιο.
Μοιάζει σα να παρακολουθείς ξανά μιά συναυλία που σου αρέσει !


Είδα και τους "Αστερισμούς" του Πέιν, στον Νέο Κόσμο.
Το έργο μου θύμισε κάτι τις, που σου είχα γράψει το 2010 :

" και τι λοιπόν είναι αυτό, που ονομάζουμε "τύχη" ;
λες και ξέρουμε οι καϋμένοι οι άνθρωποι, τι λογιώ παράγοντας είναι αυτή η "τύχη",
πόθεν πορεύεται, μέσα από ποιές μυστικές διεργασίες και συνδυασμούς ταιριάζουν, μόρια, άτομα, νετρόνια, πρωτόνια , ηλεκτρόνια, όλα αυτά που συνθέτουν τον πυρήνα της σκέψης, της ανάγκης ή της ανθρώπινης θέλησής μας,
μέσα από ποιές χημικές του ονείρου και της επιθυμίας μας επεξεργασίες, έρχεται αυτό το λεγόμενον "τύχη" και επικάθεται στις μέρες της ζωής μας και στις νύχτες μας.
ποιά πυρηνική σύντηξη ή ποιά πυρηνική σχάση, ποιά αντίδραση, ποιό ταίριασμα ανάμεσα σε πάνω, σε κάτω quarks, σε quarks παράδοξα, μαγικά, πυθμενικά και κορυφαία,έρχεται να επηρεάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο τη ζωή μας... "

είναι λοιπόν ένα θέμα που πάντα με απασχολεί φιλοσοφικά...
παρ' όλ' αυτά, το έργο με κούρασε.
χάρηκα τους ηθοποιούς, που το ερμήνευσαν πολύ καλά, το έργο όμως με κούρασε.

Γενικά, δυστυχώς συνεχίζω να είμαι "Ο δε το εν λαβών απελθών ώρυξεν εν τη γη και απέκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού".

Σχολείο δεν είχαμε κάθε τέτοια μέρα, τρείς του Οκτώβη, σαν σήμερα.
Γιορτάζαμε τον πολιούχο των Αθηνών, τον Άγιο Διονύσιο.
Έτσι θυμάμαι πάντοτε την τρίτη μέρα του Οκτώβρη, σαν χαρούμενη μέρα αργίας !

Έχω ξαφνικά ιλίγγους και ταχυπαλμία.
Εδώ και 2-3 μέρες...
Δεν δίνω καμμιά σημασία.  Ανεβοκατεβαίνω εδώ κι εκεί, βλέπω ανθρώπους, κάνω διάφορα...