Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012


μέρες βρέχει ασταμάτητα. une pluie abondante. δεν ξέρω πως να μεταφράσω το abondante, και δεν μ' αρέσει το "δυνατή". ούτε "άφθονη" θέλω να πω γιά την βροχή. έτσι, λέω abondante.
έχει καταλήξει να μ' αρέσει η βροχή. δεν μ' ενοχλεί, σαν άλλοτε... μ' αυτά τα ποιητικά της σι, συ, σει, συ, σοί, συ, ση, συ, σι, συ, σι, συ.
κι αν στην Αθήνα δεν υπήρχαν άστεγοι, η βροχή θά ταν ευλογία...

άκουσα παιδικούς καλαντισμούς νωρίτερα. Άγιος Βασίλης έρχεται...
η ελπίδα αυτού του κόσμου είναι στα παιδιά.









Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012


Si j᾿ ai du gout, ce n᾿ est guère
Que pour la terre et les pierres.
 

ARTHUR RIMBAUD

 

Α´

Τὸν ἄγγελο
τὸν περιμένουμε προσηλωμένοι δέκα χρόνια
κοιτάζοντας πολὺ κοντὰ
τὰ πεῦκα τὸ γιαλὸ καὶ τ᾿ ἄστρα.

.................................................











Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012


Ένας απλός συνειρμός
με έκανε να σκέφτομαι το Mont Blanc.
Το περπάτημα πάνω στο βουνό σχεδόν παράλληλα με τη διαδρομή του βαγονέτου, αγριολούλουδα στα χαμηλά, βαθειές ανάσες στον ήλιο και στον γελαστό αέρα, Chamonix, Montenvers, Aiguille du Midi, αιώνιοι πάγοι, ποτάμι η θάλασσα των πάγων...
Η στέγη της Ευρώπης.
Ουράνιες ομορφιές έχει ο κόσμος σου, Θεέ μου!

Να τραβάς ολοένα κατά πάνω ! Όσο μπορείς να κοιτάς απάνω ! (κι αν σκοντάφτεις, δεν πειράζει...)


Απόψε στον ουρανό ανέτειλε ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι μεγάλο σαν πιάτο.









Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012


στο igloo

ξέρω πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι... υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια...
ξέρω πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι, μα είναι πρώτη φορά στη ζωή μας, που κοντά Χριστούγεννα, και θέρμανση δεν έχουμε ανάψει, έτσι μήτε για δείγμα...
τι να σου κάνει και το αερόθερμο, που το πας και το φέρνεις, εδώ κι εκεί...
... και κάνει ένα βρωμόκρυο, Θεέ μου, όλη μέρα κι όλη νύχτα, όλη νύχτα, όλη νύχτα, μές στο παλιο igloo...











Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012


είδα τον Γύζη σήμερα.
θα μου βγει η ψυχή, ως να καταφέρω να φτιάξω κάτι τις γι΄αυτόν και γιά τον Hopper.
άκεφα τα σιάχνω, και πηγαίνω αργά, σαν τον κάβουρα.








Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012


απόψε, μετά τον αγαπημένο Τίτο Πατρίκιο, τις άγνωστές (μου) ιστορίες γιά τα κοτέτσια του Άη Στράτη και άλλες αφηγήσεις εξορίας - δοσμένες από πρώτο χέρι, είδα στην συνέχεια και μιάν εκπληκτική ταινία  στην ET1.

"Soleil trompeur" του Mikhalkov.
δικά του είναι και τα "μηχανικά πιάνα".
ετούτην όμως την αποψινή, δεν την είχα δει...
διδάσκει ιστορία μέσα από την πανέμορφη, την ποιητική του τέχνη !
ίσως πρέπει να καθιερώσουμε κάποια TV  προγράμματα, κατ' επιλογήν...




Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012


ώρα 05.30 πρωϊνή.

σηκώθηκα και στρώθηκα στο γραφείο.
η επίπλωση σ' αυτό το δωμάτιο είναι όλη κι όλη ένα μεγαλούτσικο κρεββάτι με το κομοδίνο του, ένα γραφείο με την καρέκλα του κι ένας πίνακας ζωγραφικής ακουμπισμένος πάνω στο καλοριφέρ - νεκρή φύση του Cezanne, αυτές που μ' αρέσουν.
Ο πίνακας είναι ένα καλάθι με μήλα κι αχλάδια τοποθετημένα ανάλαφρα πάνω σε πετσέτα, ένα τραπεζομάντηλο επιμελώς ριγμένο στο τραπέζι, με φρούτα κι αυτό επάνω, ένα μικρό τσαγερό από πορσελάνη, μιά ίδια ζαχαριέρα κι ακόμα ένα μεγάλο πήλινο σκεύος.
Τα μήλα και τ΄αχλάδια έχουν το χρώμα του πράσινου ξυνόμηλου κι ακόμα πορτοκαλί και κίτρινο, τα υφάσματα είναι σε σπασμένο λευκό - grisatre, τα πορσελάνινα σκεύη κι αυτά σε σπασμένο λευκό, μα με μικρά, διακριτικά ζωγραφισμένα μπλε λουλουδάκια πάνω.
Πάντα μου αρέσει το λεπτό μπλε πάνω στην λευκή πορσελάνη. Το συσχετίζω κάπως με το σχέδιο vieux Luxembourg - η γοητεία του παλιού, λεπτεπίλεπτου μπλε.

Γιά να επανέλθω στον χώρο, λέω πως το μεγαλύτερο χάρισμα αυτού εδώ του απλού δωματίου, είναι το παράθυρό του. Υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο μπροστά στο γραφείο, απ' όπου βλέπεις ουρανό και το φεγγάρι τη νύχτα, δέντρα μπροστά σου με κιτρινισμένα φύλλα, έναν αρκετά φαρδύ δρόμο και στην απέναντι πλευρά του δρόμου πολυκατοικίες.
Το βράδυ δεν κλείνω τα πατζούρια. Έτσι, όλη τη νύχτα έχω τα φώτα του δρόμου μες στο δωμάτιο, κιτρινωπά, να χύνονται γλυκά, φιλτραρισμένα από την ομίχλη, που υπάρχει παντού.
Από παιδί μισώ το σκοτάδι και το φοβάμαι. Έτσι, είναι σαν ένα δώρο αυτή η νυχτερινή φωτοχυσία μες στο δωμάτιο.
Παρακολουθώ πώς αναβοσβύνουν τα φώτα στα απέναντι παράθυρα. Τι ώρα σβύνουν, τι ώρα ανάβουν.
Υπάρχει κι ένα παράθυρο, πιό ψηλά από μένα, που βλέπω πως έχει το δικό μου ωράριο.
Το βράδυ, το φως σβήνει πολύ αργά, το πρωί ανάβει πολύ νωρίς.
Τώρα που γράφω, ώρα πέντε και μισή, βλέπω και το απέναντι φως αναμμένο.
Σύννεφα σκεπάζουν το φεγγάρι.
Ένας ανεπαίσθητος αέρας κουνάει ελαφρά τα κίτρινα φύλλα - όσα δεν έχουν ακόμα πέσει απ' τα δέντρα.
Πού και πού, ακούω απ' έξω κάποιο πρωϊνό αυτοκίνητο.
Η ομίχλη πυκνώνει.
Γυαλίζει μουσκεμένη η άσφαλτος.