.
Κεφαλαιο 21

Τότε εμφανίστηκε η Αλεπού.

"Καλημέρα," είπε η Αλεπού.
"Καλημέρα," αποκρίθηκε ευγενικά ο Μικρός Πρίγκηπας, κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε τίποτα.
"Είμαι εδώ" ξανακούστηκε η φωνή, "ακριβώς κάτω από τη μηλιά."

"Ποια είσαι εσύ;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας και πρόσθεσε "Είσαι πολύ όμορφη."
"Είμαι μια αλεπού," απάντησε η Αλεπού.
"Έλα να παίξουμε" πρότεινε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Είμαι τόσο δυστυχισμένος."
"Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου" δήλωσε η Αλεπού. "Δεν έχω εξημερωθεί."
"Συγνώμη;" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.

Και μετά από λίγη σκέψη, πρόσθεσε:

"Τι θα πει εξημερώνω;"
"Δεν είσαι από εδώ" είπε την αλεπού. "Τι ψάχνεις;"
"Ψάχνω ανθρώπους" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Τι θα πει εξημερώνω;"
"Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Επίσης τρέφουν κοτόπουλα. Αυτά είναι τα μόνα ενδιαφέροντά τους. Ψάχνεις για κοτόπουλα;" Ρώτησε η Αλεπού.

"Όχι," είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει εξημερώνω;"
"Είναι μια πράξη που παραμελείται πάρα πολύ συχνά" είπε η Αλεπού. "Εξημερώνω σημαίνει κάνω δεσμούς."
"Κάνω δεσμούς;"
"Ακριβώς αυτό" είπε η Αλεπού. "Για μένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αγόρι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε χρειάζομαι. Και εσύ, από τη δική σου πλευρά, δεν με έχεις καμία ανάγκη. Για σένα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια αλεπού όπως εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. Για σένα θα είμαι μοναδική σε όλο τον κόσμο..."

"Αρχίζω να καταλαβαίνω" είπε ο Μικρό Πρίγκηπας. "Υπάρχει ένα τριαντάφυλλο... Νομίζω ότι με έχει εξημερώσει..."

"Είναι πιθανό" είπε η Αλεπού. "Στη Γη μπορεί να δεις τα πάντα."
"Ωωω, μα το τριαντάφυλλό μου δεν είναι στη Γη!" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.

Η Αλεπού μπερδεύτηκε και ρώτησε με πολύ περιέργεια:

"Σε άλλο πλανήτη;"
"Ναι."
"Έχει κυνηγούς σε εκείνο τον πλανήτη;"
"Όχι"
"Aαα, πολύ ενδιαφέρον! Έχει κοτόπουλα εκεί;"
"Όχι"
"Τίποτα δεν είναι τέλειο," αναστέναξε την Αλεπού.

Μα ξανασκέφτηκε την ιδέα του.

"Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αν με εξημερώσεις, θα νιώσω να έχει έρθει ο ήλιος στη ζωή μου. Θα αναγνωρίζω τον ήχο από τα βήματά σου που θα είναι διαφορετικά από εκείνον όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με κάνουν να κρύβομαι .Τα δικά σου θα με καλούν, σα μουσική, έξω από τη κρυψώνα μου. Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσό, θα με κάνει να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..."

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

"Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με!" είπε.
"Το θέλω πάρα πολύ" απάντησε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Ψάχνω για φίλους και θέλω να γνωρίσω πολλά πράγματα."
"Γνωρίζουμε μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε", είπε η Αλεπού. "Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να γνωρίσουν το οτιδήποτε. Αγοράζουν τα έτοιμα πράγματα από τα καταστήματα. Αλλά δεν υπάρχει κανένα κατάστημα στο κόσμο από το οποίο να μπορούν να αγοράζουν φίλους και έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν πια κανένα φίλο. Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσε με..."

"Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός" απάντησε η Αλεπού. "Πρώτα θα καθίσεις στο γρασίδι κάπως μακριά μου, όπως τώρα. Θα σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου και δεν λες τίποτα. Οι λέξεις είναι αιτία παρεξηγήσεων. Μέρα με τη μέρα θα έρχεσαι πιο κοντά μου..."

Η επόμενη ημέρα ο Μικρός Πρίγκηπας επέστρεψε.

"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. "Για παράδειγμα, αν έρχεσαι στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, τότε γύρω στις τρεις η ώρα θα αρχίσω να νιώθω ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις η ώρα, θα είμαι ανήσυχη και σχεδόν θα χοροπηδώ από ευτυχία. Θα σου δείχνω πόσο ευτυχισμένη είμαι. Αλλά αν δεν έρχεσαι συγκεκριμένη ώρα, δεν θα ξέρω πότε θα πρέπει να φορέσει η καρδιά μου τα καλά της για να σε υποδεχθεί... Πρέπει τηρούμε τις ιεροτελεστίες..."

"Τι θα πει ιεροτελεστία;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Και οι ιεροτελεστίες είναι πράξεις που οι άνθρωποι παραμελούν συχνά" είπε η Αλεπού. "Είναι αυτό που κάνει τη μια ημέρα να διαφέρει από τις άλλες ημέρες, την μια ώρα από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί έχουν μια ιεροτελεστία. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι μια θαυμάσια ημέρα για μένα! Μπορώ να κάνω ένα περίπατο στους αμπελώνες. Αλλά αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, κάθε ημέρα θα ήταν όπως κάθε άλλη ημέρα, και δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω καθόλου διακοπές."

Έτσι ο Μικρός Πρίγκηπας εξημέρωσε την Αλεπού. Και όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησής του πήγε κοντά της.

"Ααα" είπε η Αλεπού, "θα κλάψω."
"Εσύ φταις γι' αυτό" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Δεν ήθελα να σου κάνω κακό - μα εσύ θέλησες να σε εξημερώσω..."
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.
"Μα τώρα πρόκειται να κλάψεις!" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.
"Τότε δεν κέρδισες κάτι που σε εξημέρωσα!"
"Κέρδισα" είπε η Αλεπού. "Κέρδισα το χρώμα του σταχυού." Και έπειτα πρόσθεσε: "Πήγαινε και δες πάλι το κήπο με τα τριαντάφυλλα. Τώρα θα καταλάβεις τώρα ότι το δικό σου είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. Μετά έλα πίσω για να με αποχαιρετήσεις και θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό."

.

.

.

.

Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσε με

.
ξημέρωσε η Δευτέρα.

καμιά φορά, ανόητα αναρωτιέμαι αν προσφέρω κάτι εδωδά που βρίσκομαι.
φυσικά , καλώς βρίσκομαι εδωπέρα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, με τις συγκεκριμένες συνθήκες επιβίωσης (την σχεδόν απόλυτη ερημιά εννοώ).

ξημέρωσε η Δευτέρα.

σε δυό λεπτά, θα βγάλω τον Πέπε τη βόλτα του. θα μυρίσει όλους τους θάμνους, θα κυλιστεί σ' όλα τα βρεγμένα χορτάρια.
θα τον φέρω πίσω και θα πάρω μονάχη το δρόμο της θάλασσας.
θα βγω στην πόλη.
θα πάω σε μέρη που αγαπώ.
θα δω ανθρώπους (το βράδυ να θυμηθώ να βρω το κομμάτι με την αλεπού και τους ανθρώπους...)
σα γυρίσω θα μαγειρέψω για τα παιδιά.

στις 7 ανυπομονώ να πάμε στην Ιόνιο για τον Ευγένιο Βούλγαρη

- τι κρίμα, που δεν πρόλαβα να κάμω τις παρουσιάσεις βιβλίων που ήθελα...
και πόσα άλλα πράματα δεν πρόλαβα... τι κρίμα, στ' αλήθεια...
είναι σα να κόπηκε ξαφνικά ένα κομμάτι της ψυχικής, της πνευματικής μα και της βιολογικής μου ζωής.

τέλος.
στις 9 σπίτι μου.

όλ' αυτά, συν Θεώ...
.
.
.
.
.
.

.

.
.
.

Βλέπω πλήθος κόσμο να κυλά
μα ψυχή δε μου χαμογελά
στα κρεβάτια τ’ άρρωστα παιδιά
και στα δέντρα ξερά τα κλαδιά

Την αγάπη πέταξα σ’ ένα βυθό
και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ.
Βρίσκω τάφους κι έναν κόσμο
που δεν πονά.
Όπου πάω κι ένα λάθος
με τυραννά

Ποιος προφήτης τώρα θ΄ ακουστεί
σα φωνή σε στέρνα κλειστή;
Σ’ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό
ποια κραυγή απ΄ τον ουρανό;

Τα πουλιά παράτησα στις ερημιές
και το φως σπατάλησα στις γειτονιές.
Δεν τον θέλω και φοβάμαι
το γυρισμό.
Δες ποιος είμαι που πηγαίνω
για το χαμό.

.

.

.

.

.

.
δεν ξέρω αλήθεια, τι περίοδος της ζωής είναι αυτή, όπου στέκομαι και ζυγιάζω ήλιους και βροχές και αέρηδες. μάλλον δεν μου χει ξανατύχει κάτι τέτοιο...
δεν είμαι μαθημένη να στέκομαι...
εντάξει, ασχολούμαι με το παιδί. γι αυτό ξεσπιτώθηκα. γι αυτό δέχομαι τα σκοτεινά βράδια, την αποθάρρυνση, το κρύο, τον αέρα, τη βροχή. τη μοναξιά.
j' accepte.
.
όλο το πρωινό, η μέρα ήταν λιόχαρη.
έβλεπα λίγο απ' την άκρη τη θάλασσα που γυάλιζε.
μαγείρεψα. το ωραίο ψητό της Κυριακής. έφτιαξα και μπισκοτογλυκό με κρέμα.
τα ρούχα στέγνωσαν και τα μάζεψα.
άκουσα πολλή μουσική.
συνεχίζω να αρνούμαι να διαβάσω. δε θέλω.
δεν βγήκα έξω καθόλου. μάλλον λάθος έκανα που δεν βγήκα έξω να περπατήσω, όσο είχε ήλιο.
απ' τις τρισήμιση έπιασε σκοτεινιά. βαρειά γκρίζα σύννεφα και αέρας δυνατός.
έχω μισάνοιχτο το τζάμι κι ακούω το βουητό της θάλασσας. λυσσομανάει ο αέρας.
λυσσομανάει.
.
.
.
.
.
.
.

.
κι όμως εδώ, τη μέρα είναι όμορφα !
σαν ξημερώσει το φως, με βροχή ή με στεγνό καιρό, γίνεται πάλι πόλη που αγαπώ.
τριγυρνώ με μετ αίωρο βήμα πελαργού ασταθές, αποσταθεροποιημένο να λέω πιό σωστά...
σκέφτομαι. δεν έχω διόλου σταματήσει να σκέφτομαι.
κουβεντιάζουμε με το παιδί, με φίλους
και παρατηρώ. εσένα, εμένα, την ψυχή μας, τις ζωές μας, τον κόσμο τον καλό, τον κόσμο τον κακό και τον κόσμο τον άσχημο...

.
στο μεταξύ, αναρωτιέμαι σοβαρά αν θα μπορούσα να εργαστώ με κάποιον τρόπο δημιουργικό σε τούτην εδώ την τοπική κοινωνία...
έτσι, μιά υποθετική ερώτηση κάνω...
.
.
θυμήθηκα το παιδικό μας :
.

"Κυνηγός που κυνηγούσε
Εις το δάσος μιά φορά
έτυχε να συναντήσει
Μιάν ερήμο εκκλησιά
Έτυχε να συναντήσει
Μιάν ερη - μιάν ερήμο εκκλησιά

Επροχώρησε και μπήκε
Με λυπητερή καρδιά
κι είδε εκεί να προσκυνάει
Μιά μικρή καλογριά
κι είδε εκεί να προσκυνάει
Μιά μικρή, μιά μικρή καλογριά

Καλογραία μου της είπε
Τ’ όνομά σου επιθυμώ
Τ’ όνομά σου κι ας πεθάνω
Στο ερήμοκκλήσι αυτό,
Τ’ όνομά σου κι ας πεθάνω
Στο ερήμο στο ερήμοκκλήσι αυτό

Τ’ όνομά μου δε στο λέω
Γιατί θα με λυπηθείς
Γιατί εσύ ήσουν η αιτία
Καλογραία να με ιδείς
Γιατί εσύ ήσουν η αιτία
Καλογραία , καλογραία να με ιδείς

Έλα πάτησε τον όρκο
Και παντρέψου μιά φορά
Πάρε με τον κυνηγάρη
Που σ’ αγάπησε πιστά,
Πάρε με τον κυνηγάρη
Που σ’ αγά - που σ' αγάπησε πιστά

Πώς τον όρκο να πατήσω
Τον θεό ν’ απαρνηθώ,
Πούχω τώρα τόσα έτη
Στο ερημοκκλήσι αυτό !
Πούχω τώρα τόσα έτη
Στο ερή - στο ερημοκκλήσι αυτό"

.
τη Δευτέρα 29,
7 το απόγευμα
στο Πνευματικό Κέντρο - πλάϊ στην Ιόνιο Ακαδημία - θα πάμε σε παρουσίαση βιβλίου για τον Ευγένιο Βούλγαρη.
.
.
.
.
.
.
.

.
ήρθε ώρα που δεν εξεχώριζα στεριάν από θάλασσα. η βροχή έπεφτε με το τουλούμι, ραγδαία κι έρχονταν συγχρόνως από παντού. μέσ' απ' τη θάλασσα , πάνω και μέσα απ' την πέτρινη πεζούλα, απ' το δρόμο ίσα απέναντι, απ' τη μεριά του Άη Γιώργη κι από το μύλο πέρα. δεν ήταν πιά δρόμος, μήτε δωρική εκκλησιά, μήτε φαίνουνταν σπίτια, μήτε ξεχώριζε η γη απ' το νερό. όλα ήσαν ένας σκληρός τοίχος από βροχή, βροχή ορμητική, δυνατή, αλύπητη.
ένα τοπίο μόνο βροχή.
.
.
.
.
άναψα ένα ηλεκτρικό σώμα καλοριφέρ, αφού με τόση υγρασία και κρύο, δε λεν ακόμα να ανάψουν την κεντρική θέρμανση.
έβαλα τα βρεμένα παπούτσια και τα μουσκεμένα ρούχα μου πάνω στο καλοριφέρ να στεγνώσουν.
.
.
.
πήγε ήδη η ώρα τέσσερις. ευτυχώς, σε λίγες ώρες ξημερώνει...
.
.
.
.
.
.

.
κυπαρισσάκι μου ψηλό
ποιά βρύση σε ποτίζει ;
.
.
.
βρέχει συνέχεια.
απ' την Τετάρτη που ήρθα, δε σταμάτησε η βροχή διόλου.
δεν πειράζει όμως... βγαίνω υπό βροχήν, παρατηρώ τα χρώματα της θάλασσας, γαλάζιος ουρανός γαλάζιο κύμα, γκρίζα σύννεφα γκρίζα θάλασσα, χειμώνας, μ' αρέσει ο χειμώνας, μόνο τα βράδια που είναι δύσκολα...
καμιά σχέση με τα καλοκαιριάτικα νυχτέρια μας...
τα βράδια στη θάλασσα είναι η απόλυτη σιγή και το απόλυτο έρεβος.
δοκίμασα να διασχίσω τη Σπιανάδα και να μπω προς τα μέσα μα εγκατέλειψα, μήτε ένα φως, έτσι μήτε για δείγμα...
με αποθαρρύνει το τόσο σκοτάδι και η τόση ερμιά. δεν το αντέχω, με αποκαρδιώνει.
δεν είχα από χτες computer ως τα τώρα...
.
.
.
.
.
.

.
η πολιτική πράξη κανονικά θάπρεπε να τα περιλαμβάνει όλα.
.
πράξη
πολιτική
η
.
.
.
εδώ κάνει πολύ κρύο. δεν έχουν ακόμα ανάψει θέρμανση, τέλος Νοέμβρη. τρέμω, έκλεισε το αναπνευστικό, ίσως ανεβάζω λίγο πυρετό. σηκώθηκα και φόρεσα μιά ζακέτα - καλά που έχω φέρει και μιά ζακέτα -, μα είμαι παγωμένη ολόκληρη. και δεν μπορώ να κοιμηθώ απ' τις δέκα. μήτε έχω κέφι να διαβάσω κάτι. είχα ξεκινήσει να γράφω μιάν αράδα για τη μάχη του Ματζικέρτ, μα τα κλεισα κι αυτά.
περπάτησα λίγο, νωρίτερα. η απόλυτη ησυχία και το απόλυτο σκοτάδι. πουθενά φώς, σε όλη τη διαδρομή ως να φτάσεις στο κέντρο. κι όλα τα περιφερειακά μαγαζιά κλειστά...
.
εκτός αυτού, αναρωτιέμαι, αν βοηθάω τίποτα εδωδά που είμαι... ή μήπως το απόλυτο τίποτα ;
.
.
.
σε δυό λεπτά θα είναι έντεκα κι άρχισε να μπουμπουνίζει για τα καλά...
.
.
.
.
.

.
αν γνώριζες το μυστικό μονοπάτι κι αν πότε - πότε διάβαινε απ' εδώ το ευλογημένο βήμα σου,
αν τούτο εδώ δεν ήταν παρά ένα παντέρμο cahier de notes καλά χωμένο μες σε πυκνά φυλλώματα και σε μισό σκοτάδι,
αν μπορούσε κάποτε ν' ανακαλύψεις "τη φωνή μου που αγαπούσες, μαχαιρωμένη"
ευγνωμοσύνη για ό, τι δίνεις, περνώντας απ' εδώ θάβρισκες
φωλιά περιστεριών τα λόγια σου θάβλεπες
πίστη της πίστης
και φως του φωτός.
.
.
.
.
.
.
.

.

.

η ασημένια λήκυθος

κι ο χρόνος που πορεύεται

άχρονος

.

.
και σιγά, μη σκιάχτηκε αυτή τις στάχτες !...
ακουμπάς τα χείλη στη γκρίζα στάχτη απ' τα καμένα ξερόκλαδα και πίνεις διψασμένα, σαν που πίνεις τούτο το ζεστό ρακόμελο, οδό Aγγελικής Χατζημιχάλη κι Αγγέλου Γέροντα ανάμεσα, ετούτο το ζεστό ρακόμελο που σε κάνει απόψε να κελαηδείς, γλυκειά και μυρωδάτη ήταν η στάχτη, σεβαστικά την ήπιες, με λαχτάρα την ήπιες, όπως σεβαστικά και με τι αγάπη πίνουν οι μάνες κι οι αδερφές κι οι γυναίκες που τις όρισε ο άγγελος να συντροφεύουν αίφνης ολάκερη τη ζωή...
και σιγά, μη σκιάζονταν αυτή, τις στάχτες από τη λήκυθο

την πολύτιμη

τις στάχτες από την ασημένια λήκυθο !
.
.
.
.
.
.
.

.
ξημέρωμα
.
"όλα τα κοιτώ
σαν παιδί κουτό
την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό"
.
χαριτωμένο φως !
δυό μεγάλα καράβια στον ναύσταθμο, ένα μικρότερο και μερικά μικρά.
μικρά δηλαδή φαίνονται απ' την κορφούλα...
ωραίo ήταν το βουνό σήμερα, όταν πήγαμε είχε ξημερώσει, το "ου" είναι φορτωμένο, ολάνθιστο και περιμένει νάρθουν τα Χριστούγεννα,
άρχισαν να ανθίζουν τα μικρά σκίνα μ' εκείνο το μωβ, λεπτό λουλούδι σαν τσαλακωμένο ύφασμα chiffon,
περπάτησα τουλάχιστον τέσσερα χιλιόμετρα, πήρε η ψυχή μου αέρα.
.
.
.
.
.
απόγευμα
.
πέντε η ώρα που νυχτώνει
ανέτειλε ένα φεγγάρι ολοστρόγγυλο !
ο ουρανός ήταν όλος ένα θαυμάσιο, πορτοκαλί φεγγάρι
.
στο μεταξύ ξεκουράζομαι...
περιδιαβαίνω
σκέφτομαι
.
.
.
.
.
.

.
ΗΡΙΔΑΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ
.

.

.signature

foteini

.

.

Κύλα Ηριδανέ, κύλα Ηριδανέ
Ανάμεσα σε αρχαίους λίθους μαρμάρινους
Σε κεραμίδια πορφυρά Βυζαντινά
Και σε μικρές αγριελιές φάτσα στον ήλιο
Κύλα Ηριδανέ

.
Ακούω το τρένο τουκ - τουκ
Τουκ - τουκ αργά
να μην ταράξει τους αιώνες
στις ξερικές συκιές και στα πλατάνια
.
Κύλα Ηριδανέ
Κοντά εδωνά, «ένθεν του τείχους»
Ανάμεσα στο ιερό του Θησέα και τη Ρωμαϊκή αγορά
Κύλα, πλάϊ σε μπρούτζινες προτομές βασιλέων
Σε κεχριμπάρια Ρώσικα απ’ την Κασπία
Σε σουγιάδες μελαμψούς, μακρυμάνικους
Και σε αργυρά, παλιακά νομίσματα

Κύλα Ηριδανέ, κύλα
Πλατάνια, βασιλικοί και ρόζμαρυ
Στον περίβολο του αγίου Φιλίππου

Αγόρασα μιαν υπαίθρια grammaire
800 exercices, 380 dictées – rédactions
240 gravures, librairie Larousse 1936.
Ανάμεσα σε modes και σε verbes irréguliers
κύλα, Ηριδανέ μου, κύλα

récitation – portrait du sage :

le sage écoute tout, s’ explique en peu de mots;
il interroge et répond à propos.
Rarement il ouvre la bouche
Devant un plus sage que lui;
Il n’ est point curieux des affaires d’ autrui,
Et ce qu’ il doit savoir est tout ce qui le touche.

Κύλα εσύ, όμορφό μου ποτάμι
κύλα
έχω εγώ, τον ήλιο κατάφατσα.
.
.
.
.
.
.
.

.
είναι σαν ένα φως αυτορυθμιζόμενο. ανάβει μόνο του και δίνει ένταση σιγά σιγά, σταθερά, σπάει πρώτα το απόλυτο σκοτάδι, σταθερά δυναμώνει, δυναμώνει κι άλλο, κι άλλο, σταθερά πάντα, δίνει συνέχεια λευκό φως, ωσότου γίνεται επτά και επτάμιση και το φως έχει γίνει πιά, είναι μέρα και οι λάμπες της πόλης εκεί κάτω, έσβυσαν.
.
μιά θάλασσα βαθειά γκρί - γαλάζια στα πόδια της Πάρνηθας και της Πεντέλης, όπου λες : εκεί δεν υπάρχει θάλασσα ! ομίχλη είναι, σύννεφο γκρί - γαλάζιο, που μοιάζει θάλασσα, θάλασσά μου.
.
μαθαίνω να ξεχωρίζω τις φωνές των πουλιών, το κοτσύφι κελαηδεί λίγο σαν τ' αηδόνι, μα εδώ αηδόνια δεν έχει, η καρακάξα και το κοράκι κρώζουν στον ίδιο τόνο, μα η καρακάξα τραβάει πολύ το συριγμό, η φωνή της σούρνεται στριγγιά και αυθάδικη πάνω στα δέντρα, το κοράκι βγάζει φωνή δυνατή, σοβαρή και σύντομη, κοφτή σα να βάζει τελεία.
.
τα μάτια μου ασκήθηκαν λίγο να ξεχωρίζουν κι άλλα λαγούμια.
.
τελείωσαν τα κυκλάμινα. του χρόνου πάλι.
.
χάρηκα τις σταγόνες που κρέμονταν καθαρές, λαμπερές και κρυστάλλινες, στις πευκοβελόνες. αν μπορούσες να τις έβλεπες ! μοιάζουν τα δάκρυά μου.
.
συνάντησα πάλι αρκετό κόσμο... "θα ξεκουραστείς, γλυκούλα μου", είπε μιά παρέα...
το σωστό θα ταν να λεγαν "θα ξεκουραστείς, πικρούλα μου"
.
αυτά είναι τα τελευταία νέα του βουνού,
έξι το πρωί αξημέρωτα,
του αγίου της καρδιάς μας Πολυτεχνείου,
δεκαεπτά Νοέμβρη, σήμερα.
.
.
.
.
.
.
.

.
... et preterea censeo
Carthago delenda est (?)
.
.
.
.
.
.

.
ο ερωτευμένος ήλιος ταίριαξε σήμερα με τη θάλασσα. τώρα κι εκείνη αστράφτει, σαν που αστράφτουν οι ερωτευμένες γυναίκες και γουργουρίζει ζεστή, φωτεινή, γελαστή, δοτική και παραδομένη.
στον ΝΑΟΚ είδα καμιά δεκαριά άτομα να κολυμπάνε. ψιλοζήλεψα είν' η αλήθεια, μα είπα όχι ! δε θα το κάνουμε και αυτό... έτσι, μετά που γυρίσαμε απ' το νοσοκομείο, όπου κόψαμε τα ράμματα, πήρα τον σκύλο και πήγαμε οι δυό μας άκρη άκρη την πεζούλα, στη θάλασσα που στραφτοκοπάει. κάθισα να κοιτάζω το νερό, πλάϊ στον Άη Γιώργη μου, με το πρόσωπο στον ήλιο. ώρα πολλή. μαύρισα κι όλα !
. . .

.

le pot au feu
et
le pot au lait

.

.
το πρωί στην κουζίνα, πριν ξυπνήσει ο άμαχος πληθυσμός (παιδιά, σκυλιά κ.τ.λ...) φτιάχνοντας και γυρίζοντας στο μυαλό μου το pot au feu, μου ήρθε συνειρμικά εκείνο το παιδικό ποιηματάκι του Lafontaine, για το pot au lait ! .
eh, voila !
.

. .
.
LA LAITIÈRE ET LE POT AU LAIT
.
JEAN DE LA FONTAINE
.

"Perrette, sur sa tête ayant un pot au lait
Bien posé sur un coussinet,
Prétendait arriver sans encombre à la ville,
Légère et court vêtue, elle allait à grand pas,
Ayant mis ce jour-là, pour être plus agile,
Cotillon simple et souliers plats.
.
Notre laitière ainsi troussée
Comptait déjà dans sa pensée
Tout le prix de son lait, en employait l'argent ;
Achetait un cent d'oeufs, faisait triple couvée :
La chose allait à bien par son soin diligent.
« Il m'est, disait-elle, facile
D'élever des poulets autour de ma maison ;
Le renard sera bien habile
S'il ne m'en laisse assez pour avoir un cochon.
Le porc à s'engraisser coûtera peu de son ;
Il était, quand je l'eus, de grosseur raisonnable :
J'aurai, le revendant, de l'argent bel et bon.
Et qui m'empêchera de mettre en notre étable,
Vu le prix dont il est, une vache et son veau,
Que je verrai sauter au milieu du troupeau ? »
.
Perrette là-dessus saute aussi, transportée :
Le lait tombe ; adieu veau, vache, cochon, couvée.
La dame de ces biens, quittant d'un œil marri
Sa fortune ainsi répandue,
Va s'excuser à son mari,
En grand danger d'être battue.
Le récit en farce en fut fait ;
On l'appela le Pot au lait.

Quel esprit ne bat la campagne ? Qui ne fait châteaux en Espagne?
.
Picrochole, Pyrrhus, la laitière, enfin tous,
Autant les sages que les fous.
Chacun songe en veillant ; il n'est rien de plus doux :
Une flatteuse erreur emporte alors nos âmes ;
Tout le bien du monde est à nous...
Quand je suis seul, je fais au plus brave un défi ;
Je m'écarte, je vais détrôner le Sophi ;
On m'élit roi, mon peuple m'aime ;
Les diadèmes vont sur ma tête pleuvant :
Quelque accident fait-il que je rentre en moi-même,
Je suis gros Jean comme devant."
. . . .
. . .
όπου η Perrette, πήγαινε στην πόλη και κουβαλούσε όμορφα όμορφα πάνω στο κεφάλι της το δοχείο με το γάλα, ακουμπισμένο σ' ένα μαξιλαράκι. η Perrette, φορούσε εκείνη την ημέρα ίσια παπουτσάκια για να είναι πιό ανάλαφρη, άνοιγε το βήμα της και από μέσα της λογάριαζε...
θα πουλούσε το γάλα και με τα λεφτά θ' αγόραζε 100 αυγά.
θα φτιανε κλωσσόπουλα, θα μεγάλωνε τις κότες, κι αν δεν της τις έτρωγε η αλεπού θα τις πουλούσε κατόπιν για ν' αγοράσει ένα γουρουνάκι.
θα ανέτρεφε το γουρουνάκι, θα το πάχαινε κι έπειτα ίσως το πουλούσε για ν' αγοράσει για το σταύλο της μιά αγελάδα με το μοσχαράκι της. αχ, τι όμορφα θα ναι, να βλέπει το μοσχαράκι να χοροπηδάει μες στο κοπάδι !
.
έτσι παρασύρθηκε η Perrette και χοροπηδάει κι αυτή, σαν το μοσχαράκι ... πέφτει το γάλα ! πάει μαζί και το μοσχαράκι κι η αγελάδα, το γουρουνάκι και τα κοτόπουλα !
.
αυτή η ιστορία ονομάζεται le Pot au lait (το δοχείο με το γάλα) .
και το ηθικόν δίδαγμα - όπως λέγαμε παιδιά στο κατηχητικό (!) είναι :
NE FAITES PAS DE CHATEAUX EN ESPAGNE !
που πάει να πει, ΜΗΝ ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΟΥΜΕ !
. . . . . . .

. . . . . . .

.
αναρωτιέμαι, αν προσφέρω τίποτα σε κανέναν, εδωδά που βρίσκομαι...
συνεργείο η αγάπη σου, αυτό λέει η καρδιά μου, αυτό λέει η ψυχή, το μυαλό κι όλες οι αισθήσεις, που βρίσκονται αυτόν τον καιρό στην απόλυτη εγρήγορση.
ποτέ δεν έχουμε σωστά και ολοκληρωμένα αξιολογήσει το "συνεργείο η αγάπη σου". ωσότου έρχεται μιά περίσταση, που σκέφτεσαι: δεν υπάρχει, πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνω, απ' το να παίξω τον ρόλο συνεργείο η αγάπη σου.
κι ίσως είναι κι αυτός ένας βασικός ρόλος... ποιός το ξέρει ;
.
απόψε μ' έπιασε η βροχή στο δρόμο, γυρίζοντας μέσα απ' το πάρκο.
χοντρές στάλες και βαριές, πλατς - πλατς - πλατς, αργά στην αρχή, μικρή γοργή μπόρα έπειτα, σύννεφο είναι, περνάει, έρχεται τ' άλλο σύννεφο, περνάει κι αυτό.
ησύχασε η θάλασσα, κόπασε ο αέρας, δεν έχει βοή απόψε να με τρομάζει, το σκυλί ξαπλώνει στα πόδια μου, όσο είναι νωρίς ακόμα και κυκλοφορούν έξω άνθρωποι θα το βγάλω ένα γύρω μιά μικρή βόλτα.
.
νωρίτερα καθίσαμε στην πόλη με φίλη αγαπημένη, σε όμορφο τόπο διακριτικά φτιαγμένο, βιβλία παντού, βιβλία κάθε λογιώ στα ράφια , ραφινάτες βαθειές γαλλικές πολυθρόνες και καναπεδάκια, χαλαρή τζαζίστικη μουσική, αφίσες και ανεμιστήρες Καζαμπλάνκα, ζεστά ποτά, ροφήματα και σπιτική γαλατόπιτα.
τι καλά, όταν έχεις κοντά σου ανθρώπους να μπορείς να κουβεντιάζεις...
και πώς αλλιώς να κάνεις, αφού μήτε φωνή, μήτε ακρόαση ;
ας είναι καλά όμως οι άνθρωποι, όλη μέρα το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπάει...
.
χτες βράδυ έφτιαξα τυρόπιττα και κουνουπίδι ω γκρατέν. ήρθαν παιδιά κι έφαγαν.
σήμερα έψησα μοσχαρίσιες μπριζόλες με λίγο βραστό κουνουπίδι σαλάτα, που είχα κρατήσει από χτες. μοιράστηκα τη δική μου μπριζόλα με τον Πέπε, μιας και δεν έχει όρεξη να φάει τη σκυλοτροφή.
αύριο πρωί θα φτιάξω βραστό σούπα και θα φωνάξω τα παιδιά, αν θέλουν, να τα φιλέψω.
το όλον σύστημα χρειάζεται και τέτοιου είδους υποστήριξη...
.
η ώρα εννιάμιση.
έβγαλα το σκυλί περίπατο στο πεζοδρόμιο με τα φύκια.
τα σύννεφα έφυγαν απέναντι κατά την Ήπειρο, πάνω απ' τη θάλασσα βλέπω ένα ένα όλα τ' αστέρια, ξαστέρωσε ο ουρανός, γλυκός είν' ο καιρός, μπόρα ήταν και πέρασε.
βαδίζω αρκετά όλη μέρα. πάω, έρχομαι, πάω, έρχομαι, κάνω όλες τις δουλειές περπατώντας.
.
.
.

Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά

Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα

.
.
.
.
.
.

.
Τετάρτη πρωί
.
.
πίνοντας τον καφέ μου στου Ζήσιμου αποφάσισα οριστικά ότι αυτός ο τόπος μου αρέσει καλύτερα τον χειμώνα.
το αποφάσισα, πάει και τελείωσε.
όταν βγήκα απ' το σπίτι, πάνω στη θάλασσα στέκονταν ένα σύννεφο. μιά γάζα διάφανη έκρυβε απ' τη μιά τον Άη Γιώργη κι απ' την άλλη το μύλο, έκρυβε και τον ήλιο κι ήταν το φως σα δύση πιό πολύ, παρά σαν ξημέρωμα.
τέτοιαν ώρα μου αρέσει να διασχίζω την πλατεία και να βλέπω κατακίτρινα τα πλατάνια και τις καρυδιές. λίγο ακόμα και θα ρίξουν χάμω όλο τους το φύλλωμα.
σπουργίτια πολλά και κοτσύφια ένα γύρω τσιμπολογάν σπόρους.
ψυχή ανθρώπου καμιά. που και που μονάχα εμφανίζεται κάποιος, όπως εγώ τώρα και διασχίζει την πλατεία προς τα καφενεία, στη σχολή, στη δουλειά ή όπου...
.
.
.
.

.
.
.
.
.
Τετάρτη βράδυ αργά
.

μόνη, λίγο τρομαγμένη.
φυσάει δυνατά κι όλα τρίζουν, πόρτες, παράθυρα.
ακούω τη βοή απ' τη θάλασσα.
δε θέλω να τρομάζω. προσπαθώ όσο γίνεται, να μην τρομάζω. στήνω αυτί και παρηγοριέμαι με τα αυτοκίνητα που περνάν έξω, μα είναι κι αυτά λιγοστά.
το ζώο είναι άρρωστο, δυό μέρες τώρα με σαράντα πυρετό. το πήγα στο γιατρό εχτές και σήμερα. του έκανε από δυό ενέσεις. αντιπυρετική και αντιβίωση. είναι πολύ στωϊκό ζωάκι. δε βγάζει μιλιά, μόνο σε κοιτάει βαθειά στα μάτια. έτσι κι εγώ τον άφισα απόψε να κάνει τα δικά του, ν' ανέβει στον καναπέ, ν' ανεβαίνει, να ξαπλώνει διάπλατα και να κοιμάται όπου θέλει. το ξέρω πως τον κακομαθαίνω, μα δεν πειράζει, ας τον κακομαθαίνω.
όποιος σ' αγαπάει, σε κακομαθαίνει κι όλα...

στο μεταξύ φυσάει. σε ξεκουφαίνει το βουητό της θάλασσας και του αέρα μαζί.
πού πήγε το κουράγιο σου, κορίτσι μου ;
σε λίγες ώρες θα ξημερώσει...
.
.
.
.
.
.
.

.
το κύμα βρέχει το δρόμο με τους ευκάλυπτους, τις ακακίες και τις δάφνες δέντρα.
σηκώνεται άγριο, καβαλάει την πέτρινη πεζούλα, σηκώνεται ακόμα ψηλά λίγα μέτρα κι έπειτα χυμάει αφρίζοντας έξω και μουσκεύει την άσφαλτο.
ίσως είναι τούτο το φρενιασμένο κύμα που αγριεύει έτσι σήμερα την ψυχή μου και την τρομάζει.
ίσως...
.
.
.
.
.
.
.

.
το παιδί είναι καλύτερα.
με έχει όμως σοκάρει η συμπεριφορά του σκυλιού...
πού το τρελό παιχνίδι, η χαρά και τα χάδια που κάναμε...
κάθεται κι αυτό σε μιά μεριά ανόρεχτο, δίχως να βγάζει μιλιά.

*μεγάλη η σπουδαιότητα του "κτητικού" σου...
.
αύριο θα βγω να δω λίγο τη θάλασσα.
συν θεώ...

.
ένα μονοπάτι,
σπάρτα
κι η κουμαριά γεμάτη καρπό
.

.
δύει η πανσέληνος του Οκτώβρη
πάνω απ' το όρος Αιγάλεω
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
το βράδυ, ήρθαν οι παλιοί.
ο Άθως, ο Πόρθος, ο Άραμις. και οι γυναίκες τους.
με πήραν και πήγαμε στη Χαλκηδόνα. σ' ένα ήσυχο μέρος με όμορφη ελληνική μουσική.
οι σταθερές αξίες, που άλλοτε σε μετακόμισαν από καράβι σε καράβι. για να μην πνιγείς.
κι ύστερα κάτι ολονυκτίες ως το ξημέρωμα, πλάϊ στα ερείπια με τις μέλισσες...
τα μάτια τα ψιχαλιστά. όλοι για έναν, ένας για όλους.
ας είναι ευλογημένοι οι φίλοι ζωής.
.
πρωϊνή έγερση.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
νύχτα πάνω στη νύχτα...
.
μονάχα τα φώτα του λεκανοπέδιου φαίνονται.
ξεχωρίζεις ότι πέρα είναι θάλασσα, μόνο από τα φωτάκια των αραγμένων καραβιών, περπατάς σε πηχτό σκοτάδι ανάμεσα στους σκούρους όγκους των δέντρων και βλέπεις πάνω σου κατακάθαρο τον έναστρο ουρανό του Κάντ.
αργά αργά σβύνουν τ' άστρα και μένει να φέγγει μονάχα ο αυγερινός.
δεν ήξερα κατά πού δύει ο αυγερινός.
στάθηκα στη μέση στο μονοπάτι, δεξί χέρι στην ανατολή, αριστερό στη δύση, ο αυγερινός έπεφτε πίσω μου.
στο νότο λοιπόν δύει τ' αστέρι της αυγής.
μιά καρακάξα φώναζε με όλη της τη δύναμη.
όταν ο δρόμος τελείωσε, είχε πιά ξημερώσει.
.
.
.
.\
.
.

.
ενώ απο βραδύς χτες, είχε κατέβει ως κάτω πούσι, λεπτή ομίχλη και πολλή υγρασία, στο ξημέρωμα απάνω το βουνό ήταν στεγνό. κατάστεγνο.
το απήλαυσα !
βάδισα αρκετά μόνη , ανέπνεα βαθειά, παρατήρησα όλα γύρω μου,

το "ου" είναι έτοιμο και ώριμο πάνω στους θάμνους για τα Χριστούγεννα, τα κούμαρα έχουν κοκκινίσει αρκετά, ρείκια μωβ που μπορεί να τα περάσει κάποιος για θυμάρι μα δεν είναι θυμάρι - τα θυμάρια δεν είναι ανθισμένα τέτοια εποχή -, φασκόμηλα ένα γύρω, οι αγριελιές είναι γεμάτες καρπό που σιγά σιγά μαυρίζει, μανιταροφωλιές, βρήκα ένα λαγούμι και οι πρώτοι κρόκοι φάνηκαν.

ευλογία Κυρίου ! τι όμορφα είναι φτιαγμένη η φύση !
έκανα τέσσερα χιλιόμετρα.
είδα από ψηλά τον Βράχο λουσμένο στο φως.
συνάντησα εφτά το πρωί, ένα σωρό γνωστούς μου ανθρώπους, να περπατάνε.
και σκυλιά, που τους γλυκομιλάς κι ημερεύουν.
.
αύριο, μιά ώρα νωρίτερα.
να ιδούμε το χάραμα.
.
.
.
.
.
.
.

.

ω, οι υπέροχοι κρόκοι !

.
.

μέσα σε άγρια λουλούδια μεγαλώναμε...

κάθε άνοιξη το χτήμα της Αθηνούλας γέμιζε ανεμώνες.

το δικό μας χτήμα γέμιζε λευκά μανουσάκια, ίρις λευκά και μωβ βαθύ.

κάθε φθινόπωρο πλημμύριζε ένα γύρω κυκλάμινα και κρόκους χρώματα λογιώ λογιώ.

συλλογή κρόκων

.

-ακρωτήρι Θήρας -

.

.

.

.

.

.

.

.
"Εγώ κοιτώ εσένα
κι εσύ μιλάς αλλού
Θα πέσω καμιάν ώρα
στο κύμα του γιαλού"
.
.
.
πάει κι αυτή η μέρα, απ' το Δευτερότριτοτέταρτό μου...
τελείωσε.
.
.
στο μεταξύ, εργάζομαι μη συνχνωτιζόμενη, μοναχικά, κινούμαι σε σκληρές συνθήκες πρωταθλητισμού, και θαρρώ ίσως κινδυνεύω σοβαρά μην καν και δεν τερματίσω...
κοντός ψαλμός, αλληλούϊα, θα δούμε...
αν αποτύχω, πάει να πει δεν είμ' εγώ γι αυτά, πήραμε τη ζωή μας λάθος και θ' αλλάξουμε ζωή...
και τι άλλη ζωή να ξέρει να κουμαντάρει ένας μικρός στρατιώτης ;
ίσως καμία ...
τέλος πάντων, μη σε ζαλίζω κι εσένα, mikremoumozart, αφού εγώ μιλώ σ' εσένα κι εσύ μιλάς αλλού, έπαψα εγώ πιά να μιλάω... τι άλλο να κάμω ;
θυμάσαι άραγε εκείνο το ποίημα του Prévert ?

.

pour faire le portrait d' un oiseau
.
.

Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί
με μιά πόρτα ανοιχτή
ζωγραφίστε κατόπιν κάτι όμορφο
κάτι απλό
κάτι ωραίο
κάτι χρήσιμο
για το πουλί
βάλτε έπειτα το μουσαμά απάνω σ’ ένα δέντρο
σ’ έναν κήπο
σ’ ένα πάρκο
ή σ’ ένα δάσος

.
κρυφτείτε πίσω από το δέντρο
χωρίς μιλιά
τελείως ακίνητοι...
Κάποτε το πουλί έρχεται γρήγορα
μα μπορεί και να κάνει χρόνια
πριν τ’ αποφασίσει
Μην απογοητευτείτε
περιμένετε
περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα
το αν έρθει γρήγορα ή αργά το πουλί
δε θα ‘χει καμιά σχέση
με την επιτυχία του πίνακα

.
Όταν φτάσει το πουλί
αν φτάσει
κρατείστε απόλυτη σιωπή
περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί
κι όταν μπει
κλείστε απαλά την πόρτα με ένα πινέλο
μετά
σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού

.
Ζωγραφίστε κατόπιν το δέντρο
διαλέγοντας το πιο ωραίο κλαδί του
για το πουλί
ζωγραφίστε ακόμη το πράσινο φύλλωμα και τη δροσιά του ανέμου
τη σκόνη του ήλιου
το σούρσιμο των ζώων στη χλόη μέσα στο κάμα του καλοκαιριού
και μετά περιμένετε το πουλί να τραγουδήσει
Αν δεν τραγουδά το πουλί
Είναι κακό σημάδι
σημάδι πως ο πίνακας είναι κακός
μ’ αν τραγουδά είναι καλό σημάδι
σημάδι πως μπορείτε να υπογράψετε
Τραβάτε λοιπόν πολύ απαλά
ένα φτερό απ’ το πουλί
και γράφετε τ’ όνομά σας σε μια γωνιά του πίνακα.
.
.
.
.

τι πιό πολύ σ' αρέσει σ' αυτό, mikremoumozart ?
θέλεις να σου πω, εμένα ;
.
αυτό μου αρέσει :
"Μην απογοητευτείτε
περιμένετε
περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα
.

κρατείστε απόλυτη σιωπή !
.
περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί
κι όταν μπει
.
σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού "
.
αυτό είναι...
σε ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ !
δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς !
συνθήκες σεβαστικής - απόλυτης ελευθερίας.
.
αν τ' αγαπάτε αληθινά το πουλί, σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα
.
έτσι λοιπόν,
σβήνω ένα ένα όλα τα σύρματα
προσέχοντας να μην αγγίξω μήτε ένα φτερό του πουλιού.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.

.Fluctuat nec mergitur

.

.

.

.

.

.

.

.
το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί...
ωχ, μάνα μου...
.
mikremoumozart, καληνύχτα !
.
.
.
.
.
.